Tuvalimde Yalnız Sen

Bir ressam olup seni çizip görmek istedim,
Kalemler telaşlandı fırçalar heyecanlandı,
Senin güzelliğinle iç içe olmak için,
Tuvalimde mutlu bir sevinç ışığı yandı.

Seni canlandıracak tüm renkleri aradım,
Bir araya toplayıp derin sohbete daldım,
Renkler de tedirgindi senin resminden yana,
Bizi bu işten affet dediler hepsi bana.

Bu renklerimizle biz kimlere hayat verdik,
Ama bugüne kadar böyle güzel görmedik.
Bizler soluk kalırız bu güzellik yanında,
Görülmemiş renkler var bu gönül sultanında.

Gökkuşağı açmadı kapısını bizlere,
Benim rengim çok azdır fayda vermez sizlere.
Ben sade bir kuşağım uzaktan hoş dururum,
Böyle güzel yanında ancak bir fon olurum...

Son çare güneş dedik ondan yardım istedik,
Güneş dedi o kordur ben ise bir alevim.
O bambaşka bir güneş duygu alemlerinin,
Ben ise ışık topu gökyüzü benim evim.

Yardım için koşmadık güzellik bırakmadım,
Kuşların kanadıyla her yere haber saldım.
Çiçekleri dolaşıp ağaçlara seslendim,
Denizlere anlatıp ırmaklara söyledim.

Hiçbiri boş durmayıp uğraşılar verdiler,
Bir çözüm bulmak için çok çaba gösterdiler.
Bunlar da üzüldüler çaresizlikten yana,
Her biri ayrı telden vazgeç dediler bana.

Yapmaya karar verdik güzel resmi bir kere,
Nasıl vazgeçerdik biz bu resimden yok yere.
Sonunda yalnız kaldık tuvalimle birlikte,
Çareyi bulduk yine sevda yüklü yürekte.

Duyguların içine sevgimi karıştırdım.
Bulduğum bu renklerle gönlümü tanıştırdım.
Kirpikler fırça oldu gözlerim ışık verdi,
Böylece çözümlendi resimdeki renk derdi.