Tuvalde Fırça Darelerim Şiiri - Nur Özden

Mavi turuncu yengeç kıs kıs gülüyor,
Yosun kaplı kayalıgın penceresinden,
Aldırmıyorum.
Akvaryumun mavi yeşil tuzundan,Y
ansada çatlayan dudağım,içiyorum suyundan.
Tutunuyorum bir martının kanadına,
Hadi gidelim bulutların yanına.
Kırlangıç sürüsü, göç ediyor şimdi,
Sıcak bir o kadar uzak ufuklara, alaylı bakışlarla.
Pembe bulutlardan şeker sarıyorum çubuklara,
Geceye özgü yıldızlara batırıyorum gözlerimi,
Pervane olsun diye ateş böcekleri.
Bir kentten başka kente bırakıyorum,
Fırçamın ucundaki renkleri.
Kara tren yolculugu en uzun seferinde,
Yumurta kokan kompartmanlarında,
Kirli yüzler,güzel bayanlar ve genç ihtiyalar görüyorum.
Pencereye yapışmış yüzümle,
Dalıyorum flim şeridi gibi hızla geçen ömrüme.
İstasyona elli metre kala yükselen siren sesiyle,
Yavaşlıyor raylar.
İhtiyar delikanlılar,kirli yüzler iniyor,
Onsekizlik kamburu çıkmış,harita gibi yüzler biniyor,
Bir sonraki sefere,
Kimi kucaklıyor kentini,kimi ugurluyor sevdiklerini,
Kimide sessizce süpürüyor ayak izlerini.
Bir simit, bir gazoz iyi geliyor karnımın guruldayan sesine.
Bir deliyle giriyorum ladese,
Fazla gelen zekasından dönmüş meğer deliye,
Kilometrelerce geriye,toyluguma bıraktım,
Yeni terlemiş bıyıklarımı.
Ben engelleri martının kanadında geçtim,
Yakamozlara dokunarak ışığımı besledim.
Açlıgımı bilinmeyen bir kasaba istasyonunda giderdim,
Buluttan pamuk şekeri sarıp, yüzümü, şiresini buladım,
Saçlarıma yıldız değil ama,yıldızlara batırdım,gözlerimi.
Ay yüzlü sevgili heveslerimi gençligimle birlikte yitirdim.
Paletimdeki tüm renkleri tuvalime ince ince işledim
Kimse farkında degil,
Her fırça darbemde şekillendi 45 yıllık eserim.