Tuval 8...Ölüm 3...Güle Güle Anneciğim...

Bu kez sancılı bekleyiş bana düşüyor kapı ardında... Hem de en acılı bekleyiş, ölümü bekleyiş...Biricik anneciğimin sonsuzluğa uğurlanışını bekleyiş...Hem de babam tarafından...Hangisi için daha çok üzüleceğimi, kahrolacağımı bilemiyorum...Yüreğimin sevgi mozaiği parça parça canıma batıyor...

Dışarıda lapa lapa yağan kar yüreğimdeki kor alev yangını söndürmeye yetmiyor...Benliğimden taşan gözyaşlarım ruhumu arıtmaya yetmiyor...Kanyaşlarım gözyaşlarımla bir olup kavuruyor yüreğimi...Sözlerim susuyor, sözcüklerim yetersiz kalıyor...Tıkanıyorum...Hiç böylesine tıkanmamıştım...Hiç böylesine yanmamıştım...Kanamamıştım...

Dünden bugüne getirdiklerim, beni var eden, beni ben eden herşeyle yüzleşiyorum peşisıra...Hayata dair olumlu olumsuz tüm yaşanmışlıklarımı, iyi kötü her yaptığımı, doğru yanlış tüm kararlarımı, günah sevap tüm hissettiklerimi sorguluyorum teker teker...Annem gibi...Annemin bana öğrettiği ve hep öğütlediği gibi...Garip...Böyle bir anda bile onun verdiği dersleri çalışıyorum bu hayat okulunda...

Belki de kendimi temize çekip karşına öyle çıkmak istiyorum anneciğim...Sonsuzluğa yol alışının ardından beyaz çarşaflara yadigar bırakacağın cansız bedeninde yine sevgiyle parlayacak nur yüzüne tüm çocuksu sevaplarımla gelmek istiyorum...İlk günkü gibi...Beni kucağına aldığın ilk gün gibi...

Ben hala senin kanınla, canınla, sevginle doğurup beslediğin küçük kızınım anneciğim...Ben hala senin korumak için kendini siper ettiğin kınalı kuzunum...Bu yaşıma rağmen hala senin sevgine muhtaç yavrunum....Büyüdüm anneciğim....Eğer büyümek böyle birşeyse, yaşamı yeniden kurmaksa, kendi ayakları üstünde durmaksa büyüdüm anneceğim...Ama hala küçüğüm...Hala böyle savunmasızsam, hala acılara yenik düşüyorsam, hala korkuyorsam, hala üşüyorsam demek ki hala küçüğüm anneciğim...Senin küçüğünüm...

Seni çok üzdüm biliyorum anneciğim...Yeri geldi bilmeden, istemeden tüm çocuksu arayışlarımın getirisi oldu sana yüklediğim tedirgin üzüntüler...Yeri geldi ayrı bir birey olmanın gözü kara çabalarıydı tüm korku dolu gecelerini çoğaltan...Özür dilerim anneciğim...Tüm insani bencilliklerim ve tüm çocuksu kaprislerim için özür dilerim...Yüreğine yerleştirdiğin o sonsuz sevgiyle şımaran çocuk yüreğimle seni kırmışsam özür dilerim...

Biliyorum yıllar boyunca tek istediğin şey senin binbir emekle, uğraşla, yenilgilerle, kazanımlarla oluşturduğun anayolda düşmeden, yara almadan, en güvenli bir şekilde yürümemdi...Ama yapamazdım anneciğim...Yol ağzına gittiğimde bile yüreğinin kalktığı o tali yollardan geçmeden duramazdım...O engebeli, çetrefilli hayat yollarından geçmeden anayola varamazdım...Ben olamazdım...Anayolun değerini hiç mi hiç anlayamazdım...Düşmeden ayağa kalkamazdım...Ama merak etme her düşüşümde senin öğütlerin ışığında ayağa kalkmayı bildim...Hani hep derdin ya yere düşsen bile bir avuç toprakla kalkmayı bileceksin diye...Ben avuç avuç toprak biriktirdim anneciğim...O toprağı temelime ekledim...Güçlendim...Senin gibi...

Gözün arkada kalmasın anneciğim...Ben senin küçük ama güçlü kızınım...Hem kendi kurduğum hayata yani aileme sahip çıkacağım, hem de en büyük çocuğum, ilk aşkım dediğim biricik babacığıma...Bana kırgın biraz biliyorum...Senin odandan çıkarmak için çok uğraştım, alıngan erkekliğiyle kırıldı bana...Ama ikinizi aynı anda kaybetmeyi göze alamazdım anneciğim...Ve sana böylesine büyük acılar yüklenmesini kaldıramazdım daha fazla...

Haydi git şimdi anneciğim...Sonsuz sevgini de yanına alıp sonsuzluğa git...Ben bana verdiğin herşeyle, tüm sevgiyle, saygıyla, güvenle, güçle burda olacağım...Senin kızın olarak...Bana kattığın herşeyi hayatla paylaşacağım...Erkeğimle, çocuklarımla ve doğacak torunlarımla çoğaltacağım...Haydi git anneciğim...Huzurlu sonsuzluğa git...Güle güle...