Nerede olduğumu bile tam olarak kestirmekten acizim şu anda...Sahi ben nerdeyim? Bu uğurlanış senfonisi nerede, hangi yürek çatısı altında çalıyor? Bu acılı huzur da neyin nesi? Yüreğimi ısıtan ama bedenimi donduran bu soğuk da ne böyle? Ayaza vuran kış geldi mi sonunda? Geldi sanırım...Yangın yeri yüreğime lapa lapa kar yağıyor...Suya kavuşmuş ateş misali ruhum...
Sonsuzluğa uğurlanıyorum...Bir yanımda erkeğim diğer yanımda göz kırpan beyaz bir melek...İkisi arasında gidip geliyorum...Yaşamla ölüm arasındaki ince çizgi dedikleri bu olsa gerek...Tamam da ben yaşıyor muyum? İnanılması çok zor ama ben günlerdir ruhumla nefes alıyorum, ruhumla düşünüp hissediyorum sadece...Beynimle bedenimi tarihsiz bir dünde bıraktım sanki...Ölü bir bedene hapsolmuş tutkulu, inatçı bir ruh benimkisi...Niye mi? Niye mi öncesinde yol almadım huzura? Umut...Erkeğimin umuduna umut katma umudu...
Çok direndim, ölümle çok savaştım erkeğim...Sana ve hayata geri dönebilmek için çok uğraştım...Ama yapamadım sevgilim, çoktan kapalı dönüş yollarını açamadım...Özür dilerim erkeğim...Birlikte doğmasak ta, birlikte var olduğumuz, adım adım birlikte yol aldığımız bu hayat yolunda seni yalnız bıraktığım için özür dilerim...
Ruh gözümle yüzünün kıvrımlarında geziniyorum şimdi...Göz kenarlarının kırışıklıklarına konduğumu hissediyor musun? Akacak gözyaşlarını bekliyorum dört gözle...Lütfen ağla erkeğim...Bari bu kez doya doya ağla...Yüreğine akıtma gözyaşlarını, yüreğini acıtma, yüreğini kanatma... Yüreğinin derinindeki acıyı gözyaşlarınla akıt...Umudunun yok oluş sancısını akıt artık... Ağla ve rahatla artık...
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
