Tuval 8...Ölüm 1...Güle Güle Kadınım...

Bugün günlerden ne? Ayın kaçı? Kaç gündür burdayız? Bilmiyorum...Tek bildiğim günlerdir zaman mevhumunun dışına taşıp günleri gecelere karıştırdığım...Tüm benliğimi odakladığım makineden gelecek ışığa takılı kaldığım....İnatla yaşattığım umudum can çekişiyor artık...Umudum yaşama tutunmaya çalıştıkça, senin ellerimin arasından kayıp gidişini izlemek çok acı kadınım...Umudumla vicdanım arasında sıkışıp kalmayı kaldıramıyor artık bu yaşlı, yaslı yüreğim....

Artık doktorların bile gelmekten vazgeçtiği, çocuklarımızın beni zorla çıkartmaya çalıştıkları bu odadan çıkma vaktim geldi sanırım...Herkes umudunu çoktan kesmiş bir durumda ağzımdan çıkacak o tek sözün bekleyişinde...Kimsenin yüklenmek istemediği, zaten yüklenmelerine izin vermediğim o vebali, yani bu lanet olası makinenin fişini çekme vebalini ben taşıyacağım....Biliyorsun günlerdir umudumu kesmeden yaşama ve bana geri döneceğin anı bekliyorum...Artık bekleyişin sonuna geldik kadınım...Sancılı bekleyişin acılı sonuna geldik...

İçimde hala yaşamaya çalışan umutla savaşıyorum...Doktorların tıp dilinde söylediği onca şeyden tek anladığım beyin ölümünün gerçekleştiği...Neyin umudu bu öyleyse? Merak etme kadınım...Birazdan o fişi çekeceğim...Hem de kendi ellerimle...Günlerdir ölü vücuduna hapsolan ve acıyla kıvrandığını hissettiğim ruhunu azat edeceğim...Sırf huzura ermen için...Sırf seni acılarından kurtarmak için...Biliyorum sen olsan sen de aynısını yapardın...Hatta bunca gün ölü bir vücuda hapsetmezdin ruhumu...Kıyamazdın bana...Ben de sana kıyamıyorum kadınım....Lütfen affet beni, sana yaşattığım bu son günler için...50 yılda durmadan çoğalan sevgime ve umuduma ver...Affet beni kadınım...

Canım kanıyor kadınım...Şairin dediği gibi kanyaşları akıyor yürek gözümden....50. yılımızı kutlamaya hazırlandığımız hastane odamızın penceresine vuran karlarla kan kırmızı akıyor yüreğim...Etimin ruhuma karışıp parça parça dağıldığını hissediyorum...Dışarıda lapa lapa kar yağıyor kadınım...Oysa buraya geldiğimizde sonbaharın son demlerindeydik...Dört mevsimi ömre bedel 50 yıla sığdıran kadınım, yüreğime açan ılıman iklimim, en coşkulu ilkbaharım, en sıcak yazım, hüznüne rağmen en huzurlu sonbaharım...Kış geldi artık...Ömrümüzün kışı geldi...

Benliğimin orkestrasını duyuyor musun kadınım? Kalbim, beynim, ruhum, bedenim, kısaca tüm varlığım, tüm benliğim seni uğurlamaya hazırlanıyor...O geri gelişi olmayan ebedi yolculuğa...Ama sakın üzülme kadınım...Bu uğurlama bir veda değil asla...Sen geri gelemesen de ben geleceğim yanına...Sonsuzluğa uzanan o ilahi hayatta yine can yoldaşın olacağım...Bekle beni kadınım...Sonsuzluğun kapısında bekle beni...Geleceğim...Sana geleceğim kadınım...Seninle nice dört mevsimler yaşamaya geleceğim...

Haydi şimdi git kadınım..Beni sensizliğine yani yalnızlığa bırak da git...Sensizliğinde doğacak yetimliğim elbet sana kavuşunca bitecek...Haydi git şimdi, o ilahi yolda sevgini azık et yine geleceğimize...Tüm kadınlığınla yine önden git, git kur yuvamızı yeniden...Sevgimle, aşkımla git...Güle güle kadınım...Güle güle hayatımın anlamı, ruh eşim, diğer yarım, aynada yansıyan yüzüm, 50 yıllık hayat arkadaşım, biricik karım...Güle güle....