Off pufff çok sıkıldım burda...Artık bu kutsal mabetten çıksam diyorum...Tamam iyi, güzel, hoş aylarca gayet güvenli ve huzurlu bir şekilde burda yaşadım mutlu mutlu...Ama artık hep sesini duyduğum, hergün ve hergece annemle babamın bana sıkılmadan anlattığı dış dünyayı görmek istiyorum....
Hem artık sığmıyorum ki buraya...Aydan aya gelişen bedenimi, kemiklerimden yoğrulan vücudumu annemin hissetmiş olması gerekmez miydi? Eee o zaman niye hala burdayım? Çıkarın beni! ! ! ! Heyyy sesimi duyan yok mu? ? ? Oysa o kadar da tekme atıyorum kaç aydır...Anlayan yok...Ama bu kez kararlıyım kesin çıkacağım burdan, dünyaya ilk adımımı atacağım işte...Kimseler tutamayacak bu kez beni....
Kafamda kurduğum haince planı uygulamaya başladım bile...Özür dilerim anneciğim, biliyorum bu planım sana acı veriyor ama yapmak zorundayım...Birazcık sık dişini...Kısa sürecek emin ol...Şu an çıkış yolumdaki inatçı geçişimin sana verdiği dayanılmaz acılar ve bedenini sarsan sancılar dinecek...İnan bana...Zaten bana olan sevginle doğumumun hemen ardından beni affedeceğini biliyorum...Kıyamazsın sen biricik yavruna...En değerli varlığına...Yani bana....
Ah ah benden çekeceğin var anneciğim, baksana şimdiden şımardım bile...Nasıl da böbürleniyorum bana asla kıyamayacak oluşunla...Ama senin suçun anneciğim, bu kadar çok sevmeseydin, istemeseydin beni...Ama iyi ki sevdin, iyi ki isteyerek can verdin bana canım annem...Bir söz daha sana...Tüm çocuk yüreğimle...Söz doğduktan sonra sana bir daha böylesi büyük acılar, sancılar yaşatmayacağım....Yani en azından umarım...Ama bizim sevgimiz, bizim o can katıcı bağımız tüm acıları omuzlar değil mi anneciğim? Sevgimizin gücüyle tüm sancılı hayat savaşlarını atlatırız değil mi? Bak şimdiden söyle...Hazır hala vaktimiz varken...Yoksa valla doğmam...Belirsizliğin içine doğurma beni anneciğim...
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
