Tuval 7...Doğum 1...Baba Oluyorum...

Bu daracık koridorun acılı yankılamalarında mahsur kalmak ne kadar acı...İçim içime sığmıyorken; yüreğime bir boy büyük heyecanlar ve korkular sinmişken elim kolum bağlı durmak ne acı....

İşte bir çığlık daha...Kulaklarımdan ruhuma dağılan feryatlardan bir tanesi daha....Umutlu bir can yakış...Korkularla iç içe...Acaba neler oluyor içeride...İçeride? Hani beni dışında tuttukları o en girilesi, en kaçılası yerde...Kalbim orada çarparken burada, yani dışarda yaşamamı nasıl beklerler ki benden? Niye almıyorlar beni içeriye? Niye bu coşkun heyecanımdan çekiniyorlar? Az önce birkaç kere kapıyı zorlamıştım içeriye girebilmek için...Acaba ondan mı? Ama tutamamıştım kendimi...Çığlık çığlığa yükselen yankılar beni kapıya sürüklemişti ister istemez...Ah aşkım...Canım karım...Çok mu acı çekiyorsun içerde?

Çığlıklar artmaya başladı...Sanırım o geliyor...Artık geliyor...Aylardır süren bekleyişimiz sona eriyor...Kızım geliyor....Canımdan öte can olanım geliyor...İnanamıyorum hala...Nerden nereye? Çok değil daha bir kaç yıl önceydi tüm hevesimle, aşkımla ve korkularımla evliliğe adım atışım...Kendi bencilliğimi ve özgürlüğümü sınırlayıp hayatımı aşkımla birleştirişim...Tam anlamıyla erkek oluşum tüm sorumluluklarımla ve sevgimle....Şimdi ise hayata ve erkekliğe dair en kutsal anı yaşıyorum...Baba oluyorum...

Derin bir sessizlik...Neler oluyor içerde? ? ? Lütfen biri çıksın artık bu geçilmez kapıdan! ! ! Lütfen biri birşey söylesin! ! ! Aşkım, canım karım iyi mi? ? ? Peki ya hayatımın en büyük anlamı olan ve hayatımı dolduracak olan kızım nasıl? ? ? Korkuyorum...Hiç bu kadar aciz kalmamıştım...Bunlar da ne? Yüzümde ıslak bir sıcaklık....Ağlıyorum sanırım...Korkudan...Heyecandan...En çok da belirsiz bekleyişin sancısından...Karım, kızım nerdesiniz? Korkuyorum...Ağlıyorum...

Sessizlik coşkun bir ağlayışla dağıldı...Karım değil ağlayan...Onun sesini benden iyi kim tanıyabilir? Ağlayışını bile....Doktorlar, hemşireler de olamaz bu yeni yetme hıçkırıkların kaynağı...Kaskatı olduğumu hissediyorum, heyecanının doruk noktasında bir tıkanma bu sanırım...Kızımın sesi yankılanıyor tüm benliğimde...İlk çığlıkları...Ağlıyor sanırım...Korkarım...Onu kim ağlattı? ! Doğuşunu dört gözle beklediğim biricik varlığımı kim ağlattı? ? ? Gözlerimi kapatıp sadece ağlayışına yoğunlaşıyorum hayatımın en değerli anlamının...

O en geçilmez kapının aralandığını görüyorum gözlerim hala kapalıyken...Yürek gözüyle görmek dedikleri bu olsa gerek...Evet evet kapı açılıyor....Güler yüzlü bir hemşire çıkıyor kapıdan...Oh gülümsüyor...Demek ki herşey yolunda...Hemşirenin gözlerindeki gülüşün huzuruna dalıp dururken kucağına bakmak birkaç saniyemi alıyor...Saniye saniye geçiyor ömrümün o en uzun, en yaşanası kısmı...Pespembe bir kundağa sarılı küçücük bir varlık duruyor orda...Benim varlığım...En sevgili varlığım...Hemşire onu bana doğru uzatırken ‘Allah bağışlasın nur topu gibi bir kızınız oldu’ diyor...Dur hemşire...Dur uzatma...Korkuyorum...Erkekliğimden korkuyorum ilk kez...Gücümden korkuyorum...Ona dokunmaktan, bilmeden istemeden ona zarar vermekten korkuyorum....O daha çok küçük...Çok hassas....Onu herşeyden, herkesten koruma içgüdüsüyle dolup taşmışken onu kendim incitirsem diye korkuyorum...

Korkulu kaçışım fayda etmedi....Hemşire gözümün yaşına bakmadan o en kutsal emaneti kollarıma bıraktı...Aman Allahım! Yumuk yumuk birşey bu...Pesbembe yanakları ve kömür karası lüle lüle saçlarıyla...Ama gözleri kapalı! ! ! Heyy hemşire niye kızımın gözleri kapalı? Nesi var? Anladım ki uyuyor...Yorgun düşmüş benim bebeğim...Gözlerini inatla aralamaya çalışmasından anlıyorum bunu...Uykuyla uyanıklık arasında gidip geliyor benim biricik kızım...Ama annesinin kızı işte, güçlü ve inatçı...Açıyor sonunda boncuk gözlerini...Bu ilk göz göze gelişimiz...İkimiz de şaşkın şaşkın birbirimize bakıyoruz...İşte o an...Evet evet o an...Baba kız arasında olduğu varsayılan, hep söylenen, ama yaşamayanın bilemeyeceği kutsal, büyük bir aşk başlıyor aramızda...O en büyük, en bitimsiz sevda başlıyor...