Tuval Şiiri - Gül Şenel

Ben var ettim neyin varsa tek tek,
Yüreğime senden.
Seni.
Gözlerini ben işledim gönlümün gergefinde
Desen desen,kilim kilim
İklim iklim…
Kaneviçemdi saçların patiskamda.
İçine senden hayallerim yerleşti
Renk renk,iplik iplik.
Araya sitemler serptim gidişlerinde
İğne iğne,çentik çentik.
Kaşlarını ben çizdim gökyüzüne ebemkuşağıyla
Kirpiklerini ben indirdim ışık huzmelerinden.
Burnunu ben oturttum Toros diye
Ten toprağına yayla olsun
Hayallerimde koklansın diye.
Dudaklarını ben boyadım vadiye,
Tenine ben boyadım sor diye.
En sevdiğim menekşeyi ben diktim oraya
Mor diye.
Çenenin bozkırında kulağımla dinlendim,
Yanık türkülerin için,
Ben kurdum diline hamağımı.
Tutunması zor diye.
Sarplığını ben yaptım
Dağlılığım var diye.
Başına ben çukur açtım,Her tarafın sur diye.
Saklanasımda durur,kayboluşum var diye.
Surlarında bayrağım,Sultanlığım kur diye.
Ben var ettim neyin varsa tek tek.
Boynunu ben çarkımda eğirdim
Ellerimin paralelliğinde şıklığı ondan.
Omuzlarını höyükler yaptım
Zira dünyayı taşıması
İçinde sakladığım cevherden
Belini Pozantı geçidi diye çizdim,
Oturup dinlen.
Bacakların Şekerpınar’da salınsın
Ayak parmakların sularıyla oynaşsın
Ayağından kanasın.
Ve ellerin…
Ellerini tarak yaptım saçlarıma
Yollarıma, bakışlarıma,
Tüm karışıklıklarıma.
Kırışıklıklarıma.
Boyunu boyuma ölçtüm az fazla,
Zira parçan olacaktım,öz azla.
Parçan oldum,Parçam oldun.
Ben senden paramparça
Olsun.
Ben var ettim neyin var neyin yoksa.
Sen yoksun.
18.06.2012/tuval