Tütüyorum duman gibi Şiiri - Oktay Çekal

Tütüyorum duman gibi…

Karanlık böcekler, ısırır tenimi,
Bir uyku sendromu, başlar gönlümde,
Duvarlar yürür, çınlar kulağım,
Ruhumda işkence, dövmesi başlar…

Her yer kayıyor ayaklarımdan,
Ben düşmüyorum, bir garip oldum,
Pencere kapalıyken, soğuk giriyor,
Bedenim kutupta, donuyor gibi…

Eklemlerim kaynamış, mıhlanmış canım,
Ayaklarım hareketsiz, sanki kök salmış,
Dışarı baktığımda, kuşlar uçmuyor,
Gökyüzü gri, sanki çöl olmuş…

Çiçekler toprakta solmuş açıyor,
Rüzgâr artık esmiyor, üzgün uçuyor,
Hayat dolmuş gözlerinden, tozlar yağıyor,
Sığamıyorum kendime, tütüyorum duman gibi…

Oktay ÇEKAL
14.01.2012-06.25