Tutuşsam Kerem Gibi Şiiri - Mehmet Yaşar ...

Ömrüm yansın nârına, tutuşsun Kerem gibi
Keder koynuna alsın, sorgu sual etmeye
Asumandan dökülsün, kalmasın göğün dibi
Sele dönsün yüreğim, ûlu diyar gitmeye

Gönül tarlam meğerse başak verip gürleşmiş
Bağ bozumu olunca, tek mahsulü sen mişsin
Kaç mevsim geçti bilmem? Göğüm rengi değişmiş
Garipliğim sızısın sarmalayan ten mişsin

Beyhude bir yol değil, aşka doğru yükseliş
En yüce dağ misâli önümde yükseliyor
Ufuklara doluyor ruhumda ki direniş
Bir sancı baş vermiş ki, derinden ses veriyor

Hangi çölde kayboldun, Leyla’n duyar mı sesin?
Rüzgârın kollarına hüznünü koyan kimdi?
İzlerine basmaya yetecek mi nefesin?
Harmanın yel götürmüş, ruhun yanan ekindi

Ey zarif ve utangaç, kalbime niyâz olan
Çevirme bakışların, sor hâlimi bir kere
Ey içime damlayıp imge imge hâz olan
Hıçkırığı tükenmez şiirim yara bere!