Tutunmuş Yaşarken Şiiri - Neriman Binnur ...

Birbirimize tutunmuş yaşarken,
Ayrıştırdılar herbirimizi birer yana...yaşamımız ellerine mahkum.
Anlasaydın yoksunluğumu çekip uzaklaşmazdın yanımdan...
Nice hayatları paylaşıyordum oysa,ihanetlerin koynunda.
Arka sokakların kirli yüzünde,umudu arıyan çocukları gördükçe,bakmaya utandım gözlerine.
Şefkate açım,yalnızlığım ilk kez acıttı,ilk kez farkettim emeklerimin boşa gittiğini.
Hain bir duvarla sarıldı dünyam,
Sensizliğim dahada koydu yüreğime.
Neler değişmedi ki neler....!
Kan kokuyor artık her gün doğuşunda,vaatlere karnım tok....
Korkular geceye kucak açmış,
Uyansam başka uyanmasam başka alemlere açılıyor pencerem.
Ahhh bir anlayabilseydin beni,aramızda fark olmadığını,
O zaman görecektin gerçeği,kimsesizliğimi...
Her bahar gelşişinde coşkulaşırdık yepyeni düşlerle,bayram kutlamalarında.
Dönüp ardını gitme,gitme direncimin surlarını yıkarak,
Pişmanlıklara kucak olmasın anılarımız.31.3.2013