Tutunmayı Unuttum Unutmalara...

tutunmayı unuttum unutmalara...

yok artık…
o yok…
alışmak gerekir bu boşluğa
alışmak gerekirdi aylardır
dün var olan
ve bu gün olmayan
o alışmalara...
alışmak gerekirdi bunca zamandır
bu kopuşun heyelanına...

unutmam kerekirdi
mor bir sis gibi
saçlarımı örten o sesin buğusunu…
nefes gibi soluduğum
tütün gibi alıştığım
içime çektiğim o şiirleri
sitemleri
küsmeleri…

alıştığımı inkar etmeliydim kendime
seni seviyorum demeleri,
ve sevildiğimi okumayı
satır aralarında...

beklemelere,
ki o,can aydınlığınca...
o gönül aydınlığınca gelişlere
alıştığımı
unutmam gerekirdi…

unutmam gerekti alıştığımı
onunla başlayan sabahlara...

şimdiye dek
silmem gerekirdi yüzünü
dev bir sünger gibi kullanıp zamanı…
alışmalıydım
özlemekten soluksuz kalmalara…

vedayı öğrenemedim bir türlü,
sımsıcak sevgi dolu bir pazar sabahında,
sevgiyle bölüşülen çıtır bir ekmek gibi,
mis gibi demlenmiş
sıcacık bir çay gibi,
onu dolu dolu yaşadığım gönül sofralarına..

bir demet takvim yaprağı gibi
onu koparıp almalıydım yüreğimden
savurmalıydım
bir şey kalmamalıydı avuçlarımda...

nasıl beceriksiz bu yürek,
nasıl pes ettim can kavgasına.
nasıl bir kurşun kalem gibi kırılıp,
silip attım unutmayı kendimden...
niye alışamadım
sırça saraylar gibi tuz buz olmalara…

sevsem öldürürler
sevmesem öldüm deyip
beklemeye durdum
bilinmeyen bir zamanı
kendi uçurumlarımda…

gölgesini terkeden bir gövde gibi
tutunmayı unuttum unutmalara...

CEYDA GÖRK

(5 mart 2007.... 22.25)