Tutunmayan Şiiri - Nuh Muaz Kapan

Uçurumdan atladım
Hezarfen değilim
Hedefim yok ulaşmaya
Kanatlarım olduğuna inanç besleyecek
adanmışlığım da yok

Bir düşüş değil bu
Bir yitiş belki,
ne kendime
ne de göğe tutunabildiğim

İz bırakmadım havada
Beni tutacak bir isim de yoktu
Çağrılmadım
ve ben de bir çağrı değildim zaten

Rüzgârla anlaşmadım
Zamana da sığınmadım
Yol diyeceğim hiçbir şeye
başlamadım bile

Sonsuzluk çok gürültülü
Ben ise,
sessizliğin ucunda bir hiçliğe doğru
kayıtsızca
bıraktım kendimi

Ne yerin özlemi
Ne göğün vaadi
Ne de bekleyen bir yürek
Yalnızca
olmayışa alışmış bir bedenim şimdi
ağırlığını unutmayan