Tutunmalı Şiiri - Hüseyin Özcan

bazen kendime;
hayata inat yaşama diyorum.
bırak aksın, ırmaklar gibi yaşamın……
bırak…..varacağı yere varsın.

ama olmuyor,
rahat olamıyorum……
bir sürü set çıkıyor yoluma,
bir sürü şelalelere denk geliyorum..
hepsinde eksiliyorum,
her engelde derin bir yara……..
tabiatım ters dönüyor…….
her seferinde mahvoluyorum….

yine de devam diyorum akmaya,
o kadar zehir karışıyorki,
lanet olsun………
ben bile benden şüphe ediyorum.
bu akan hayat benmiyim…
bu giden benim hayatım mı…….?

velhasıl dostlarım….
kendi haline bırakmıyor yaşam seni,
öyle oyunlara getiriyor ki,
öyle farkedemediğin
uçurumları var ki hayatın.
farkına vardığında
iş işten geçmiş oluyor ne yazık ki...

sen kendi halinde giderken
hayat ırmağında,
bir bakmışsınki
keder deryalarına dökülüyorsun….
üstelik seçmediğin halde,
değiştirdiğin halde yolunu
o hazin kader değişmiyor…..

hani derler ya,
sen şeçtiğini sanırsın hayatı,
hayat sana seçtiğini yaşatıyor…
aslında yazılıdır herşey,
hiç bir şey tesadüf değil.

buna da inanmak istemiyor,
zaman zaman kahrediyor insan
isyan ediyor……
ama kader denen şeye inanıyorsan
hiçbir figan fayda vermiyor.

bülbülün güle sevdası gibi
her konduğunda güle,
dikenler batar ya sinesine.
ama;
o hiç gülden vazgeçmez……….
hayat ta öyle herşeye rağmen……..

yani sevgili dostlar;
yazılanı yaşıyor kainat,
canlı,cansız herşey.
belki rıza göstermek lazım,
teslim olmak kadere…..

rüzgarları essede hayatın,
fırtınaları kopsada amansız,
dağın zirvesinde yalnız bir ağaç olsan bile,
köklerinden kopma,
yaşamdan hiç ayrılma,
eğsede bedenini o zalim fırtınalar……
sen güneşi görünce çiçeklerini aç…….
koparsada çiçeklerini,
sana baharda yeşillenen
yaprakların yeter.
kanaat et………

git....
hayatın gidebildği yere kadar....
nereye gidiyorsa,sonu ne ise,
yılma,yıkılma,sabret........
yaradan yaratmışsa eğer seni,
ve sen, bir neden isen yaşam için,
yolunu da açmıştır elbet hayatının.........?