Tutunmak Zor Şiiri - Bekir Dalkıç

Ömür denen dağa tırmanırken beni hayata bağlayan ip, zirvede boynuma dolanacak belki, kimbilir?
Çünkü çok büyüktü beklenti.
Kendimi uzaktan izlerken buluyor kendim, tek başımayım ekseri.
Çoğu zaman da üzgünüz.

Kaç daire karşılığında sattınız şu evreni?
Sormalı.
Ulaşmak zor.

Hep kahraman olmak isterdim küçükken,
Olmadı.
Yıllarca ihmal etmişim kurtarmayı kendimi.
O yüzden biraz biraz eksilir ertesi,
Öksürürüm her çekişte bir cumartesi.
Üzgünüm.

Düşündükçe dolduruyorum dünyamı ve hep düşünüyorum boşlukta.
Hiç duymadığım isimleri anıyorum durmadan.
Düşüyorum uyuyunca bir boşluktan, savruluyorum hiçlikte.
Her defasında ölü olarak uyanıyorum.
(Düş)ündükçe dönüyorum hayata.
Dünyam kafamdaki boşluktur, dönüyor hiç durmadan.

Beynimdeki çıkıntılar şeklinde düşünce,
Uzatıyor tırnaklarını özgürce, şimdilik.
Tutunuyor etine dünyanın, döndükçe.

Ama akıp gidiyor zaman, rahminde evrenin.
Bazen tutunmak zor.