Tutunmak Şiiri - Emre Başar

Hey! Dur bakalım. Nereye böyle!
Henüz daha yirmilerinde...
Anlat!
Kaç yıldız kaydırdın, gökyüzünü sığdırdığın gözlerinde?
Kaç gemi batırdın, okyanuslar kadar engin gönlünde?
Kaç günâhın kaldı girilecek ve daha edilecek kaç tövbe?

Gel bakalım otur, bir soluklan.
Bilirim, herkes için aynı değildir zaman.
Yerinde sayar durur akrep, dalga geçer gibi dönüp dursa da o şerefsiz yelkovan.
Küçücük bir kafes olur koca kâinat, ruhunu sıkan.
Daralır da daralır göğsün bilirim, olmasa da hiç derdin, tasan.

Kafana koydun mu tamamen çekip gitmeyi?
O zaman anlat!
En azından giderken dök içini.
Anlat uzun uzun, Yaz! sayfalarca...
Saç içinde gizli kalmış tüm tohumları, bir de bakmışsın her yer orman.
Çünkü yazarken akıp gider o geçmek bilmeyen ıstırap dolu Zaman.

Söyle!
Sıkıldın mı bu sıradan dünyadan?
Her gün yeniden doğup yeniden batan güneşinden ayından...
O halde Oku! ve yeni dünyalara kanatlan.
Raskolnikov ol yoksulluğun en dibinde,
Ya da Tatar Ramazan , adaletsizliği kalbinden bıçaklayan.
Çalıkuşu ol mesela, rengarenk hâyal ağacının dalına konan.
Ya da Küçük bir Prens ol, ıssız çöllerde narin bir kır çiçeği gibi açan.

Anlat!
Kestin mi ümidini bugünden?
Memleketin tazecik baharından, yazından...
O halde, karanlık yarınlara hazırlan.
Belki yeniden kapıya dayanır da hain düşman, derde düşer Vatan.
Kalleş namlusunu dayayıp vurmak isterse masum bir yavruyu bembeyaz alnından.
Siper edersin kahramanca, tüm vazgeçmişliklerini korkmadan.

Bak, dinle! Kolay değil yaşamak bilirim.
Mânâ veremiyorsan bile varoluşuna,
Varlığını mânâ arayacak fırsatı olmayanlara ada!
En azından mânâlı olsun gidişin.
Yakarışlarını dindirirken git örneğin, ağaç tepesinde mahsur kalmış yavru bir kedinin.
Kimsesizliklerini paramparça ederek git öksüzün, yetimin.
Gelirken sormadılar sana biliyorum, ama bu terk ediş büsbütün senin seçimin.
Düşünme öyle kara kara, kaldır başını bak semaya,
Derin bir nefes al ve hisset.
Sen; bu alemdeki mânânın ta kendisisin.