Tutunmak Şiiri - İbrahim Ateş

Geceye karışmış bir ıslık gibi.

Sahibini bulamadan kaybolmuşum.

Kederin alaca karanlığında,

Elimle incittim belimi.

Evvelden mutlu olsam da,

Dilim doğruladı hüznümü.

Acıya astım yüzümü.

Tüyleri ıslak kuşlarda özgürlük türküsü,

Özgürlük seven kalpte tutsak olmaktır.

Böylesine konuşan içimdeki bilge!

Eylülü beklerken hüznünü döktü ağaçlar.

Eylül arifesinde sararmış yapraklar.

Sarıya boyandı hasret rengârenk sokaklarda.

Bense aynı yerden tutunuyorum hayata.

Ölümü öptü bir tırtır, kelebeğe gündoğdu.

Sabırla bölüştüm acıyı, utandım payıma düşene.

İçimdeki bilgeyle komşu oldum.

Nasihatini derman bildim kendime.

Artık hayatımda tek bir şey var tutunduğum.

Her şeye rağmen hayata gülümsemek…