Tutunmak Şiiri - Müjgan Kızıleniş

dilimiz konuşabiliyor hala ama...korkak
kulaklarımız işitiyor sesleri ama...sağır
gözlerimiz ayırdediyor renkleri ama...kör
oysa nasıl da arsızca seviyoruz seni...
deymeyince parmak uçlarımız yere
o güzelim derinlerinden,
sadece içimizi dolduran nefes uğruna
nasıl da sığlara dönüyoruz
dilimiz tutuluyor bugünlerde
kulaklarımızda boş bir istiridye uğultusu
yakıştırmalar yapıyoruz...aflar...
gözlerimiz deniz fenerine takılı kalmış
yaşama tutunmak dedikleri bu mu ki.
bu eller,bu ayaklar,bu düşünce.;
onursuzca bir intahar mı bu
korkuyor...duymuyor...görmüyoruz...