Tutundum Çocuk Gülüşlerine....

Dün, akşam yürüyüşümde, yolumun üstündeki portakal bahçesinde oynayan üç çocukla karşılaştım. Selamlaştık.
_Ne yapıyorsunuz? dedim.
_Baraj yaptık, üstüne köprü kuruyoruz ki,arabalarımız karşıya geçebilsin dediler.

Kargılardan köprü yapıyorlardı. İki yakayı birbirine bağlamak için. Küçük elleri nasıl gayretliydi..

Düşündüm yaşamı,büyüklerin dünyasında ne zordu iki yakayı birbirine bağlamak.İki yakanın arasına köprüler kurmak..
Büyüklerin küçüklerden öğreneceği ne çok şey vardı...

Onlarla sohbet ederken, bi baktım gerilmiş omuzlarım gevşemiş. Yüzüme bir gülümseme gelip oturmuş.
Biraz daha sohbet ettikten sonra,hadi bana müsade dedim.
Ama gitmeden önce izin verirseniz fotoğrafınızı çekeyim...
Olur dediler, gülerek baktılar bana. O gözler nasıl güzeldi...Hilesiz,hurdasız.
(Ailelerini tanıyorum aman ha!)

Sonra bir şiir düştü aklıma..Şiirsiz olur mu hiç?

************
Değil mi ki ölüm var, azıcık gülümseyelim

Yepyeni bir şair, yepyeni bir roman
Yok mu? Yok. Ya da ben bulamadım
Sen yine de Hayat’ı tut elinden al getir
Var mı? Var. Sokakta çocuk cıvıltıları

Hiç değilse o çocukların kadrini bilelim…*********

Teşekkürler çocuklar..
Teşekkürler Ahmet ERHAN,ışıklarda ol dedim...
Tutundum çocukların gülüşlerine........

Yeniden 'Merhaba ' dedim yaşama....

___________(5.2.2016 güncesi)