Yaralandığımda anladım savaşta olduğumu.
Ki menfaat ardından ihanet vardı yaralarımda.
Güvenemedim, tanıdım soysuz insanoğlunu.
Gördüm! Dostumun küreği eskidi çukurlarımda.
Saçlarımdan belliydi içimdeki kırgınlık.
Dayandım, dayandım da yaşamaktan yoruldum.
Hepsi yalan sensizken tek gerçek yalnızlık!
Yontuldum hayatın acı kıskaçlarında ki aşkını buldum.
Yalnızken yar, vazgeçtim yaşamın zerresinden.
Tükendim derken gönlümü ısıtan aşkına tutundum.
Görmediğim gözlerin gecelerimde farksızdı denizden.
Gözlerin cennetten bir denizdi ben ise yosundum.
Senden habersiz, aşkınla hasretinde ıslak ıslak yıprandım.
Sense dumanlı gözlerime baktığında ruhumu anlardın.
Bense aşkının yolunda çekinerek ayak izleri bırakırdım.
Sen yaşlarımı siler ruhumu aşkınla okşardın.
Gözlerin cennetten bir denizdi ben ise yosundum.
Yar en karanlık yalnızlığımda aşkından yoksundum.
Yoksuldum elbet o zamanlar ki ömürlerce ağladım.
Ağladım, ağladım, ağladım da yine aşkına tutundum.
Kayıt Tarihi : 17.3.2023 14:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Uzun bir inzivanın ardından gönlümün bana seslenmesiyle tekrardan kelimelerle aramı pekiştirmeye çalıştım. Sancılıydı acımı fakir kelimelerle anlatmaya çalışmak. Gönül ister ki sevgilim gözlerimden anlasın. Ne acıdır şu hasret ne acıdır bu gurbet ki gönlüm bana seni sayıklatır. Geçmiş, gelecek veya tümüyle hayat bir yana deniz gözlerinde yosun olmak, şehirlerin aramıza girmesi ve seninle kavuşamamak, yaralanmak seninle, derin yaralar açmak vücudumda yarim ne kadar hoş. Her şey başıma taş gibi yağarken yar aşkına tutunmak ne kadar hoş.
beğeni ile okudum
dilinize sağlık
TÜM YORUMLAR (1)