Tutundum Şiiri - Hamiye Gül

Kaç bahar geçti yokluğunun üzerinden,
Soğuktu yokluğun ısınamadım.
Titrerdi ellerim giderken ardında,
Olur ya bakar da görürsün diye,
Ellerimi ceplerime sokardım.
Gözlerinin mercanı cennetti bana,
Kovulmuştum o cennetten
Sürülmüştüm dünyaya.
Aşk ilinden düştüm inleyen sedayla,
Safir gözlerinin olmadığı dünyaya tutunamadım.
Mavi kelebekler kanatlanırdı döşümde,
Uçardı yollarımın üstünde,sol yanının içine,
Bir dünya kurmuştum ikimizce,
Kahretsin sana kal,gitme nereye...
Sensiz soluksuzum ölüyorum diyemedim.!
Önce gönlünden düştüm,
Sonrasında gözlerinin aynından,
Kovuldum cennetinin bağından,
Neydi sahi safi sevgi gurursuzluk mu?
Madem duymak isteğin gurur...
Ben de bu seviyi bilerek topraga gömdüm,
Topraktan o seviyi çıkarmadım.
Safir gözlüm, ben bu dünyaya seninle değil,
Sevgi ile tutuşup dünyaya bakan,
BIr avuç yüreğimle tutundum...