Tütüncüler Şiiri - Talat Akıncıoğlu

Gün batımında
Yüzlerinde kızıl güneşlerle
Akşamın alaca karanlığında
Gözlerinde isli alevlerle Sabahın tan yerinde
Bedenlerinde ayazlı ürpertilerle
Geliyorlardı yine her zamanki
Alınlarına yazılanlarla
Sabahın serininde
Tütün kıran ellerin veriminde
Sıcak bir nefes soluyor
Gıdasız ciğerlerin vereminde
Şu kadın var ya ince kara kuru
Avurtları çökmüş aynada
Uyku düşledi gecelerce
Yastıksız ve yorgansız
Uykusuz düştüğü kesek yerlerde Hani sen hani ben
Neredeydik onlar giderken
Lükslerin aydınlığında
Payımıza düşeni içerken
Gaz fenerlerinin şavkında
Uykulu gölgeler sessiz geçerken
Veremin ak yüzüydü gülen
Hiç mi sevinmezlerdi
Sevinirlerdi elbet
Sarı sıcaklardan kaçıp sığındıkları
Çalı çardakların gölgesinde
Bir tilki uykusundan sonra
Türkülerle tütün dizerken
Şu adam var ya genç
Ayakta ekmek yiyen
İki büklüm olmuş da
Serendeki telleri geren
Yağmursuz günlerin kuruluğundan
Bereket bekliyor tütünleri sererken
Sabahın serininde
Doğanın en erken güneşinde
Erirken pastalların zifiri
Cılız kolların kınalı ellerinde
Türküler göverir paslı dillerinde
Hani hiç mi sevinmezlerdi demiştik ya
Sevinirlerdi elbet mevsimin bitiminde
Tütüncü gecelerinde mühürlenen sözlerle
Beklenen mutluluklara erişince onlar
Karanlık soğuk sabahların ürperten ıslaklığında Ellerinde çıkınları ile ağır aksak yolları dolduran
İri kor gözlü solgun yüzlü insanlardı ki onlar Sarıpapatyalar kadar bile baharı yaşamadılar
Doğalarından gelirdi özverili yaşamaları
Aşkı sevgiyi ve bereketi sanki onlar yaratmıştı
Ak karların dondurduğu karanlık geceleri
Onların özünden süzülen ateşler ısıtmıştı
Kıyametleri koparsalar ne geçerdi ellerine
İnsanlıktan çok önce yazılmıştı yasalar
Tütünde ve pancarda mevsimlerin en ayazında Çalışmak en vazgeçilmez işleriydi onların
Çiviti pencerelerinin dışına vuran al kiremitli Sardunyaların süslediği kireç badanalı evlerde Çaresizlikleri renksiz hareli yüzlerinden belli
Penisilinin keşfinden önce hüküm giymişti her biri
Onlar ki mütevekkil solgun ve müteverrimdiler Yaşasalardı göreceklerdi oğullarının ve kızlarının büyüdüklerini Belki mutlu da olacaklardı bir nefeslik an için bile olsa
Dönüp baktıklarında arkalarından tan yerlerindeki çocuklarının Yaz yağmurlarının serinliğince yüzlerinde güller açacaktı düğünlerle