Tutunamayanlar Aşkına

Bir öğle vakti başlasam bakmaya,
akşama kadar seyretsem yüzünü,
sonra akşamdan sabaha…
Doyamam!
Unutsam zamanın gecesini gündüzünü,
parçalayıp bütün mevsimleri,
düşsem takvimlerden aşağı,
yırta yırta karanlığı
kayan bir yıldız
yahut bir paslı bıçak gibi yarsam derim,
boşluğun sonsuzluğunu.
Heyhat!
Yaramam!
Başaramam!

O çok dilediğim,
dünyam gibi sıcacık ellerin
tutulmak için gelse bana,
bir ay gibi dolaşır etrafında,
yine de tutamam.
Çünkü öyle güzelsin ki sen,
vay aman!
Dokunamam!

Çirkindir her şey,
ay dahi, senin dışında.
Bir tek sana benzemeye çalışanlar
sana yaklaşışında
varabildikleri ölçü kadar güzeldir.
Böyledir, canım!
Başka hesap bilmem
Budur mizanım...

Bir karanfil mesela,
ıslanmış toprak kokusu,
tan vakti bir yayla manzarası,
yeni doğmuş bir bebeğin ilk gülüşü,
bir gökkuşağı sabahı
yahut yağmurlu bir öğleüstü,
bir tohumun çatırdayışı,
yaprağın dalından usulca dökülüşü…
Hepsinin güzelliği sendedir.
Varmak imkânsız bu sırra,
Bütün sırlar yere düşen gölgendedir.
Tel örgülü kapılar ardındasın
Demirler sürgülü,
Aşamam,
yaklaşamam!

Her parçan ayrı bir mucizedir.
Saçların, denizler gibi köpürür omuzlarında.
Sanki kol kola girmiş
binlerce melek yürür omuzlarında.
Gözlerinden doğup,
göğsümün ta içine akan
lavlı bir seldir bakışların.
Değdiği yerden ateşler
yükseltir bakışların.
Gözlerin ki birer küçük volkan,
birer kıvılcım,
birer alev küresi kadar sıcaktır.
Gözlerine baksam
yüreğimin yeri göğü tutuşacaktır.
Vay aman!
Dayanamam!

Bir tan vakti başlasam
sana şiir yazmaya
ve bir daha hiç bırakmasam…
Ömrüm yettiğince kımıldatsam kalemimi.
Yorulursam,
utanırım şairliğimden.
Yağmur olsam,
durmadan yağsam yağsam,
bir deniz yaratsam sana öz varlığımdan.
O denizde bir gemi olsa mutluluk,
alıp götürse bizi,
aşkınlığa doğru sürüklenip gitsek,
bir daha hiç bırakmasak birbirimizi…
Ben,
istesem de zaten
bırakamam!
Bırakma sen de bir tanem…
Tutunalım,
Tutunamayanlar aşkına.