Tutunamayan Şiiri - Ersan Yüksekkaya

Ah şu kelimeler yok mu?
Ne de nazlı aciz kalemi elime alınca,
Sana olan aşkımı anlatmaya yetmiyor,
Birer birer siliniyor kağıdın üstünden!
Kelimelere anlam yüklemek için,
Bi tükenmez kalemden fazlası,
Gözyaşlarımdan daha fazlası gerekiyor!
Bilmem hatırlar mısın benim gibi?
Hiç bilmem hislerin ne der?
Ben bir tek sebebi olan yüreğini,
Bir de koskoca yıkılışımı bilirim!
Çok bencilim biliyorum!
Sadece kendi aşkımı dillendiriyorum,
Sen de aşıksın inan !
Sen de öyle bir hissediyorsun ki
O lanet acınası duyguyu!
Ama bir fark var!
Ben sana,
Sen ise...
Dilim varmaz demeye!
Yalandır belki !
Aklımı inandıramam buna !
Ama yüreğim,
Yüreğim dünden hazır!
Ne de saf bir aşığım sana !
Seni seviyorum desen,
Yine inanırım!
Bugün kollarını açarak koşsan üstüme,
Ben senden daha hızlı koşarım sana!
Bugün bir kere öpsen beni,
Mezarım bilirim o öptüğün yeri!
Bugün bir masal anlatsan,
Üç yaşındaymış gibi dinlerim...
Seni gerçekten çok seviyorum,
Ama seni sevmeyi sevmek...
İnan çok yoruyor bu garip yüreğimi...
Mesela
Her mısradaki, Eylül diyen,
Anlamların arkasına saklanıp kalmışım!
Bunların hepsi yorgunluktan!
Hayal et sadece!
Yakın gözlüğünü takmış,
Elinde romanını almış,
Romatizmadan ağrıyan dizlerini,
Şömine tarafına uzatmış,
Bastonunu tek kişilik koltuğunun yanına yaslamış,
Yaşı 70 üstü bir dede yorgunluğu,
Sen sadece hayal et!
Sahi ya!
Roman olduk artık!
Bilmem kaç yüz sayfa,
Kaç bin satır...
Biliyor musun?
Ben Oğuz Atay değilim
Ama ben de tutunamayanım...
Sen...
Sen ise kitabın o bitmeyen sonusun!
O trene binip giderken,
Bundan sonra ne olacak hissisin,
Sen bir bilinmezsin!
Benim hiç bilmediğim,
Bir gün bulacağımı bildiğimsin!
Sen bir sondan fazlası,
Bir başlangıcın,
En olmadık bitişisin...