Tutunacak Hiçbir Dalım Kalmadı Artık

Tek ümidim sendin
Sende ansızın çekip gittin
Şimdi derin bir boşluk yokluğundan arta kalan
Hatıralar keskin birer hançer sırtıma saplanan
Oturmuşum karanlığa
Acılarımı dinliyorum
Kulaklarımda keskin bir uğultuyla seni seyrediyorum
Sen görmesende
Göz göze geliyoruz arada bir seninle
Ağlıyorsun yine
Duygusallık senin en vazgeçilmez yanındır
Küçük çekik gözlerin şafak rengi olmuş
Benzinse; sararıp solmuş
Karşında yine ben varım
Birşeyler anlatıyorsun bağırarak
“olmuyor”diyorsun, ”olmuyor”
Oysa olumsuzluklar hiç olmazdı bizde
Hiç ağlayamayan ben
Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum karşında
Sonra çekip kapıyı gidiyorsun
Arkanda seni ve beni bırakarak gidiyorsun bu eski şiirden
Maziye ait ne varsa bir bir siliyorsun
Yıkılıyorum ardından
Ağlamalara vuruyorum kendimi
Kalbim uçmayı yeni öğrenmiş kuşlar gibi kanat çırpıyor ayrılığa
İçim acıyor gidişine
Anlatamıyorum sensizliği kimselere
Gittin
Yıktında gittin
Vurdunda gittin en can alıcı yerimden
Bittim ardından
Gittiğin yerlere serdim zamanlarımı
Kahırlar doldu ağlayan gözlerime
Sensizlik kaldı özlenen günahlarla
Her gece yokluğuna erimek kaldı
Bozgunluk kaldı ağladığım zamanlarda
Sen kaldın olmayışınla yanımda
Şimdi vakit gece yarısı
Ve derin bir boşluk yokluğundan arta kalan
Kulaklarımda keskin bir uğultu
Oturmuşum karanlığa
Seni özlemelerime yanıyorum
Kulaklarımda keskin bir uğultu
Açmışım yüreğimi hatıralara
Seni seyrediyorum