Tutunacak Bir Çift Göz Kaldı Geriye

Yazmak istiyorum sana nedense ortada bir sebep yokken
Anlayamıyorum seni yoksa hasta mıyım ben?
Ama emin ol takıntılı değilim, seviyorum işte seni
Bazen bana sesleniyorsun, sanki gel diyorsun
Ama dönüp baktığımda orada yoksun
Anlayamıyorum iniş-çıkışlarını, kendimi öldürmek istiyorum bazen
Gerçekten neler yaşattın bana, düşünüyorum…
İstemesen bile beni içinde bıraktığın belirsizliğin mesela
Bazen büyük hamleler bazense küçük ama derin bakışlar…
Hepsi aynı etkiyi bırakıyor bende, ümit çiçekleri açıyor hemen
Bazen soruyorum kendime: Neden bu haldeyiz?
Canımdan çok sevdiğimle düşman gibiyiz…
Anlıyorum, bunca zaman rahatsız ettim seni
Ama emin ol, ne yapıysam senin sevdiğim için yaptım…
Kendi içimdeki belirsizliği aştığım zaman;
Tek bakışta ilk gün gibi o ateşi yakabilen bir sen belirsizliği kalıyor geriye…
Demiştin bana aradığım şey sende yok diye, karıştırmıştın hatta
O her neyse bilmeden sahip olmaya çalıştım ona
Gün geldi sana taptım, gün geldi sana kandım…
En basitinden aldığım bir nefes yoluna feda edebilmek için
Yanılmadım asla ben sen konusunda…
Belki çok kurdum kafamda seni
Belki anlamaya çalışmadın beni
Yorulsam da usanmadım peşinde koşmaktan
Keşke dedim sürekli memnun olsam da hayatımdan…
Her şey ne kadar güzelse de senin güzelliğinden mahrumdum ben
Anlamayı denemedin beni ki deneseydin de anlayamazdın
Çünkü her gece hayalinle uyuduğum sana
Bir ayna kadar yakındı gözlerin…
Sana söz versem de olmaz diye
Bir daha belirsizliğin çekti beni buraya
Ümidin var mı diye sorarsan eğer
Ölüm ile kalım arasında bir savaştayım
Kalmadı bir tutunacak dalım
Tek dayanağım kalan gözlerinden başka…
Arasında kaldım şuan yazmak ile yazmamanın
Galiba bekleyeceğim aşkım gibi
Mayalanmasını, yıllanmasını bu mısraların…