Tütün Sarısı Şiiri - İbrahim Miraç Bektaş

Ey Yâr! Gözlerim saçlarını annesi taramamış kimsesiz çocukların yüreğinde kayboluyor yavaş yavaş...
Dumansız bir ateş yanıyor içimde...
Kimseler bilmesin, kimseler görmesin ne olur; utanıyorum...
Parmaklarımda tütün sarısı sevdaların izi ve kirpiklerimde son gecenin hatırası saklı benim...
Çocukluğumun sobası ısıtıyor içimi ve burnumda mandalina kokusu var geceden kalma...
Ağır yorganların altında uyuyorum sessizce...
Yanağımdan bir damla sevda akıyor; titrek dudaklarım fısıldıyor gecelere...
Şimdi burada olsa diye başlayan cümlelerin çaresizliğidir bu sessizliğim...
Başka bir diyara, başka bir ömre kalan hikâyenin buruk acısı bak bu içimdeki...
Biraz sen; biraz duman; biraz da tütün sarısı...