Tütün Benizli İnsanlar

Keskin bir at kişnemesi
yırtar gecenin sessizliğini,
at arabasının ritmik tıkırtısı
karışır uyku mahmurluğuna.
Başlar çilesi tütün işçisinin,
bir gece yarısı,
daha vakit varken gün doğumuna.

Beden yorgun, uykuya hasret,
uzun soluklu bu işçilikten,
gerçekte yetmez ona yirmi dört saat,
tasası son bulur mu ömür bitmeden,
bu zulme eşdeğer meşakkat.

Kara yanık buğday tenine siner,
efkarlı tütün işlemesi.
Kırış kırış alınyazısında gizler,
zamanında vazgeçtiği sevmeleri.

Çocuğu bile yılar usanır,
yaz gelince tütün dizmekten,
bir topak ekmeğe yaptığı katıktır,
eline bulaşan zehir gibi zifirden.

Karığına girmeyen bilmez,
dizleyip kırılan tütünün cefasını,
bazısı yerde mi, dalda mı yetişir bilmez,
bir sigara yakıp sürerken sefasını.

Tütün işçisinin emeği;
kimine yoldaş olur,
uzun yolculuklarında,
kimini sevince boğar,
milli maçın devre arasında,
kiminin hüznüne ortak olur,
hastanede, hasta başında,
kanserlinin dilinde beddua olur,
her nefes almaya çalıştığında.

Mükafatı ne diye soracak olursan;
el emeği tütününden bir cigara
sarıp tellendirerek ince dumanında,
aslında savrulmasıdır hayatlarının,
memleketimin,
tütün benizli insanlarının...