Tutulum (Solar Eclipse)

Güneş; nasıl ışır, kaç katmandır, bilir misin?
Hani; giderek sıcaklığı artar da, dayanılmaz bir hal alır,
İçinde gizemli ne taşır?
Telaş etme; bu, hep sır kalacaktır.

Dünya; ne haldedir, hali nicedir, kim bilir?
Doğasını çekip çeviren nedir, nasıl devşirir bir yılını?
Yazın yeşerici, güzün sararıcı,
azığını derleyici bir yaprağı vardır,
Toprağa düşünce yıl sonlanır,
soğur ve katılaşır yüreği, uykuya dalar,
Uzak yoldan beklenir yine; bir can suyu gelecektir,
Baharda göçmen kuşun yüreğini ısıtıcı,
pusulası canın, yön bulucusu,
Dert etme; elalem bunu herhalde bilecektir.

Ve an gelir de insanlar; kıyamet koptu der; yere kapanır,
Çoğu kez Ay gözükmez olur, bazen de Güneş,
Kimse de aldırmaz ki; Ay tutulup kalmış, n’ol’cak?
Ancak, gün ortasında basıverir yıldızlar ortalığı, feleğin şaşar,
Kaygılanma; işte o zaman tutulmuştur Güneş.

Şimdi durum nedir, bir bakalım;
Ay; arada kalandır, ne der, bilinmez,
Güneş yayamaz ışığını, içi çağlar ateşinden, şavkar,
Dünya’nın da gülmez yüzü, bir tür acı duyar yüreğinde,
Tasalanma; bu tutulma uzun sürmez, süremez.

Neden sonra, saatler ilerler ve gün ışıyıverir yavaşça,
Her şey olağanüstüdür; sihirli bir lamba gibi,
Her patlayışında uzaya saçılan büyüsü; bir alev tarlası,
Dalgası sarsar yeri, yaprağı yine depreştirir,
Hani tutulma bitmişti, hani bağrındaki bir anlık sancıydı?
Bu da neyin nesi, bir düğümlenme ki böğründe; yakıcı.

İşte; parlıyor Güneş,
saçıyor elinden geleni, şenlensene!
Dünyalar senin olsa ya,
daha ne ister bir can, canandan?
Kara bulutları dağıtıp alsana ışığını, yanıp kavrulsana,
gözünü gönlünü açmış ya,
Yok; yetmiyor sana, daha ne?

Bil ki; başka Güneş yok, o sönerse halin nicedir?
Kaldı ki; bir gün bitecek ve can çekilecektir dimağından,
Endişelenme;
kıyamet zaten böyle bir günde gelecektir.