Tutuklu Kalayım Şiiri - Zennehar Yılmaz

koptu yine bağımdan sevda meyveleri şerbet oldu dilden dile tatlandı yürekler gün ağarmadan gecem kararmadan sun elinde ne varsa gün doğmadan yak ısıtmak için dertlerini bir kuru dal gibi ver ateşe söndürmeden kül olsun sıkıntıların yok et ne varsa dertten tasadan eser yok et ne varsa eskiye dair yeniden başlangıçlara yol al kopar en deli fırtınları kopar ne varsa içinde kaptır deli fırtınalara yok olsunlar sel olsunlar kaybolsunlar açma yürek perdelerini çalmasın yakıcı güneşler buğulu camlardan açilmamiş goncalarıda almasın perdelere sinan kokunuda alıp götürmesin bırak sende kalsın kendimi sende sakladım ben bırak kalsın orda almasın kimse çalmasın kimse yüreğinden yüreğimi hep saklansın yüreğınde yüreğim yok etme göz yaşlarına boğma sıkıntını haykır yüreğine atıpta benide yok etme bırak ben sende saklı kalayım tutuklu kalayım yürek mahpushanende bırak kalayim orda kimseyi koyma yerime kimseye verme ellerini tutma kimsenin elinden benim elimden tuttuğun gibi bırak ben senin yüreğinde tutuklu kalayim cantanem yürek yarenim mezarım mahpusanem Zennehar Yılmaz