Tutsaklık Şiiri - Yorumlar

Biz bir evin kiracılarıydık. Farklı farklı evlerde oturmamıza ve kapılarımızın farklı farklı yönlere açılmasına rağmen, her ay ev kirasını aynı adama veriyorduk. Karşı komşumuz sevecen, herkese yardım etmeyi seven birisiydi ve genelde komşularıyla ilişkilerini hep olumlu yönde yürütüyordu. O, sabah erkenden uyanır, işe gidinceye kadar ev işleriyle uğraşır, işlerin hepsini yetiştirmeye çalışıyordu.O yüzden her işini aceleyle yapıyordu. Saat dokuzda işte bulunmak için. İki çocuğu vardı. Büyük kızı Natevan üç yaşındaydı, küçük çocuğu Umut’sa henüz altı aylıktı. Çocukları kreşe bırakmaya kocası izin vermiyordu. Ama, ev çıkarları ve genel olarak harcamalarını ayarlayamadıkalrı için kadın çalışmak zorunda kalmıştı. Çocuklarınaysa akrabaları bakıyordu. Özel bir işte çalıştıgı için az daha evde otursaydı, kesin işini kaybedecekti. O kadının bir huyu vardı: Çalışırken aynı zamanda durmadan yapacağı işleri tekrarlıyordu. Kimi zaman yaptığı işlere kendini o denli kaptırıyordu ki, yanında birisi varmış gibi yüksek sesle konuşuyordu. Hem de ondan yardım istiyormuşcasına. Geneldeyse yüksek sesle bağırıyordu:
- Natevan, kundağı salla! Natevan, Umut ağlıyor. Umut’un sakinleşmesi için değişik emirler buyuruyordu Natevan’a. Bir gün yine sabah erkenden uyanmıştı. Yıkadığı çamaşırları çamaşır ipine asarken yine kızına bağırmaya başladı:
- Natevan, Umut’u salla!
Birkaç kez tekrar etmesine rağmen çocuğun sesi yine duyuluyordu. Galiba, Natevan Umut’u susturamıyordu.
- Natevan, kundağı iyi salla, şimdi geliyorum.
Ama, yine de Umut’un sesi duyuluyordu. Kadının hâline azıcık da olsa gerginlik eklendi:
- Rezil kız, sen beni duymuyor musun? Ben sana kardeşinin kundağını sallamanı söylemedim mi?