Tutsak Ruhlar Şiiri - Erhan Özdemir

Sen yaşıyormu sanıyorsun kendini
O bulanık sığ sularının üstünde
Derinliğindenmi korkuyorsun kendinin
Yoksa görmelerindenmi ‘gerçek seni’ yüzünde

Maskeyle dolaşmaktan bıkmadınmı daha
Çıkar at güneş gülsün kendi yüzünde
Yüzleş kendinle elveda de karanlığa
Yine tomurcuklanır bahar çiçekleri gönlünde

Sanmaki mutlu edebilirler seni
Beklentileriyle yaşadığın köle ruhlu insanlar
Görmüyormusun kendilerine benzetmeye çalışıyorlar
Yozlaşmış değerleriyle yaşayan gönlü tutsaklar

Söyle en son ne zaman hissettin coşkuyu
En son ne zaman duydun içinde ağlayan çocuğu
O masum çığlıkları düğümlenmedimi boğazında
Sen başka yaşamlarda ararken doğruyu

Hakkın varmı sanırsın kendini inkar etmeye
Kalbinden taşan sevgiyi sevenden esirgemeye
Korkma fakirleşmez ruhun kendini yermekle
Asıl kendini kazanırsın kendini azad etmekle

Bırak doldursun hüzün hissettiğin o boşlukları
Doldursun yalnızlığın anlam veremediğin sıkıntıları
İnanki kazanabilirsin kendinle verdiğin savaşı
Ya devam edersin böyle yada yaşarsın gerçek yaşamı