Tutsak Çiçekler Şiiri - Çiğdem Altınöz

Bir demet çiçekti aşk,
Rengarenkti,
Uzattı adam kadına
Al tüm çiçeklerimi dedi.
Sardı odayı kokusu aşkın
Buram buram çiçek koktu bedenler

Kadın bir çiçek verdi adama
Adam mutlu mesut kucakladı
Sevdi, öptü, kokladı.
Kadın hep kendi çiçeğini sevdi
Adamın verdiklerini unuttu.
Ve o çiçekleri kuruttu

Sonra böceklendi çiçekler
Kadın kaldırdı ortalıktan
Ve çiçekler esir edildiler.
Adam umutsuzca aradı onları
Sönmüş, solgun ve tutsak
Baktı ki kendi tutsak.

Silkindi mahkumiyeti reddederek
Koştu tükeninceye dek nefesi.
Sonra bir bahçe buldu.
Adı özgürlük bahçesi
Ve hep kır çiçekli.
Adam sevdi kırları
Umarsız kucakladı onları.

Açıyordu bahçesinde bin çiçek
Sevgiyle gülümseyerek
Nergisler, Güller, Çiğdemler
Merhaba diyorlardı severek.
Doldu dünyası özgürlük kokusuyla
Yarı sarhoş yudum yudum içti sevdayı

O günden beri adamın
Çiçekler ruhunda açar
Vermez hiç kimseye
Bir demet papatya bile
Esir olmasınlar diye.
Dalında seyreder aşkı
Kırlarında gezinerek.