Tutsak Şiiri - Yiğit Afşin

serçeler…ahh kaldırım kurbanları…

Hey hat! Yeşiller raksediyor gözlerinde!
Ve kaldırımlar boş gözleri yokluyor.
Şu yokluk kavgası biterken vadesinde,
Güneş titrek nöbetleri biçiyor!
Hey hat! Yeşiller raksediyor gözlerinde!

Dualar vardır avuçlarımın arasında.
Uykumda uyanıklığımda hep o düşler.
Kollarım bir kucak narında açılmada,
Sonra eski zaman tutuklusu tebessümler;
Dualar vardır avuçlarımın arasında…

Şu yağmurun kokusu kırık türkü sesi;
Yalnızlık terler alasabah ağarmasında.
Diretmişliğinde bir el çekiyor ipi!
Ahh… artık benim de bahtım kara…
Şu yağmurun kokusu kırık türkü sesi…

Koyu maviliğe uçurmak deniz gözlerini,
Yıldız toplamak tek…tek…koparırcasına…
Şimdilik bakışlarımla seviyorum seni,
Bir yoksul türkü getirip dilimin ucuna,
Koyu maviliğe uçurmak deniz gözlerini…

Yürek titremesidir serçenin kanatları.
Kaldırımlarda bir hınç göz kırpar gider…
Gözlerimde tutuşur kıvılcım salkımları.
Serçeler hep kaldırım taşlarını severler,
Ve yürek titremesidir serçenin kanatları…

Alasabah tutsaklığında ölüverir yıldızlar.
Tekmil uykulardır gözler,düşer toprağa.
Deniz gözlüm sana çöreklendi susuşlar!
Zamansız keşkeler varken dudaklarda;
Alasabah tutsaklığında ölüverir yıldızlar.

Acıların sesine benzer kelebek kıpırtıları.
Kanar toprağın sesi, siner kulaklarıma.
Deniz gözlüm bir de yağmur yağmasaydı;
Vurmasaydı damlalar yürek mızrabıyla;
Bilmezsin! Acıların sesidir kelebek kıpırtıları.

Bilinmezdir yokluğun…yokluğun uyku düşleri.
Dün gece düşlerini düşümde gördüm…
Nerde gelinlikli ay, hani nerde koyu mavi?
Ahh..soğuk baharım,son akşam üstüm;
Bilinmez ki yokluğun…yokluğun uyku düşleri.

Soğuk bahar…kar havası…ve İstanbul…
Bir çift üveyik saydı binlerce adımı.
Beden öksüz, yürek yetim, soyadım dul,
Ölüme sattım sessizce yaşayan adımı;
Soğuktu bahar…kar havasıydı İstanbul…

Zevke kanıyor güller…güller hep tutsak…
Yokluğundayken varlığına can koyuyorum.
Bir isim takmak gözlerine yahut yazılmak,
Sanma ki yaşayamadığım yana kavuştum;
Zevke kanıyor güller…güller hep tutsak…!