Tutsak Şiiri - Asya Yıldız

Çıktım geceden...
O kara, zifiri yollardan
Adımlarımı çekerken düğümlendi boğazımda sevgi.
Çıkmak istercesine dışarıya çırpınan canım,
Ah canım, götürdü beni adımlarımla uzaklara.
Dediler ki yokmuş hüzün,
Gelmezmiş toplayıp dostlarını o diyarlara.
Git, dedi yüreğime can çekişen canım.
Bedenimi bırakmak isterdim oysa o yollarda.
Senden hatıralar beynimde dolaşırken
Koşarcasına kaçtığım kapkara gecede.
Gece senden yadigar.
Ve dua eden fısıltılarım gökyüzünde.
Çıktım geceden...
Canım yandı...

Tutmuşlar, yere indirmişler bakışları.
Baş eğilmiş, gurur çırpınmış.
Kiminmiş bu ceset?
Motif motif işlenmiş tenime kokun.
Çizgisinde sesin, renginde gözlerin.
Vurulmuş içimin mutluluğu.
En kara düşlere tutsak kalmış uykularım.
Dokundukça seni anlatan motiflere ellerimle,
Yaşarım oysa.
Kanayan mutluluğum gezinir hatlarında,
Kahkahanla sarhoş mırıldanırken.
Beni anma, en kara düşlerde tutsak kalmışım...

Aylar ağır ağır yığılırken birbirinin üzerine,
Ben doğan güne aldanmışım.
Gündüzün geceden ne farkı var?
Yaşadığım mevsimde açmayan çiçekleri sevdim ben.
Solmayan umutlar besledim, rengarenk.
Kuşlarla şakıdım, rüzgarla uğuldadım.
Ayları kovaladım ard arda; mevsimim değişmedi.
Gecenin gündüzden ne farkı var?

Çektim, aldım içimdeki sevgileri.
Kapattım panayır yeri gönlümü.
Tuttum yakasından anıların,
Birer birer söktüm çivilerini.
İzler kalmış geride...
Kapanmaz...
Hüznümle paketledim sana ait ne varsa.
Bir tebessüm iliştirdim üzerine,
Gönderdim adresine.
Bildiğim tüm nesneler üzerine okudum adını.
Sebepsiz yere mutlu olduğun anlar,
işte o anlar beni anlarsın.
Tuttum yakasından söktüm anıları,
İzi kaldı yüreğimde.
Gücüm yeter mi sanıyorsun acıları sarmaya...
İnanma...