Tutsak Şiiri - Hamit Atay

Tutsak
Bir karanlık hücrede yankılanıyorum,
İçimde zincir olan sessiz bir mahkumum;
Gözlerim koridor duvarlarına yapışmış,
Her adımda umudumdan çalmışım.

Kalbimde ölümsüz bir kuş var hâlâ,
Kanatlarını çırpıyor parmaklık altından;
Ne rüzgâr alır o tutsak sesi durduran,
Ne zaman insan olur özlemi savuran.

Düşlerimde bir el var — uzaktan, titrek;
Bir çocuk gibi bekliyor sevgiye bir ipte.
Umut, ince bir tel gibi gerilmiş göğüme,
O tel kopmaz mı, titreşimimde gizli bir düğüm.

Ben de düşlüyorum: bir sabah erken,
Bu cellât gardiyan bakışından kaçarken;
Hapishane duvarları çiçek açıyor ansızın,
Gökyüzü maviye dönüp yüreğime sızarken.

Ama bilirim ki gerçek kolay gelmez:
Edindiğimi kaybettiğim gibi,
Ayağımda hâlâ zincir ve aklımda kelepçe,
Tutsak kalan geçmiş, geleceğim gibi.

Yine de yazıyorum — umuda bir dua,
Parmaklıklar içinden süzülen bir şiir;
Belki bir gün okuyacak biri, teslim olacak,
Ve sen, bir okur gibi, özgürlüğe eşlik edeceksin bir nefeste.
Hamit Atay