Tutsak Şiiri - İrfan Boz

TUTSAK

Esrarlı bakışların esaretinde mahkûm

Kafeste tutuklu bir kuş gibi esir yüreğim

Çevremi kuşatan bir işgalin çaresizliği

Hareketsiz bir taşa döndürür soğuk bedenimi.

Kalkıp gidişin arkandan takip ettirir beni

Sana tabi olmak ne güzel bir heyecan.

Gönlümün düştüğü kuyunun sonsuz karanlığında.

Gecenin en karanlık sessizliğinde

Gönlüme bir güneş gibi doğduğun zaman

Kapalı göz kapaklarıma resmini hayalinle işlerim

Bir düşünce alır bütün benliğimi içinde sen.

Parmaklıklara hapsolmuş bir yüreğim var benim

Aralardan süzülen bir bakışın mahkûmu olmuş

Beni benden alan o derin bakışların.

Nakşederim her türlü işlerim seni

Yüreğimin her bir hücresine işlerim

Akşamdan sabaha bir destan yazar belleğimde

Benim içimde olan sana ait varlığın.

Rüzgârının getirdiği bir titreme alır beni

Zaman geçip gider belli belirsiz

Ellerinde kafeslenmiş, bir mahkûm kuşa döner

Ellerine konan bir serçe gibi ürkek,

Yükseklerde uçan kartal gibi olan yüreğim,

Yanak gamzelerinin esaretinde.

Nasıl sarar varlığın, beni, bir bilsen;

Esir düşüncelerimin sessiz çığlığında

Prangalara vurulmuş bir esirin çaresizliği yatar.

Sağanak yağmurlar en şiddetli fırtınalar,

Pınarlar söndürmüyor yürek yangınlarımı

Çare olmuyor içimde kavrulmuş çöllerin susuzluğuna

Sana ait bir damla olmayınca içinde.

Apayrı bir haz veriyor sana tutsak yaşamak,

Tayfunların fırtınaların vurduğu bir şehir gibiyim,

Yıkılmış, ıslanmış, çaresiz bir tutsak.

Bir gün gibi doğsan sabahıma,

Bir damla su gibi hayat olsan yüreğime,

En baştan yenilesen bütün hücrelerimi,

Senin esaretinde bir ömür müebbet kalsam, TUTSAK

İrfan Boz

Geçmiş zamanlardan bir şiir