TUTMADIN ELLERİMDEN…
Korkunç bir tufandı, bu defa…
Alıp götürdü, bizi birbirimizden.
Karşı koyamadık azgın dalgalara.
Gönlümün kıyısına her vuruşunda,
Kopardı benden bir parça daha.
Sürüklenirken çaresizce enginlere,
Ürkek bir üşümüşlük var içimde.
Ölesiye korkuyorum sevgili! …
Solmuş bir maviliğin ortasında,
Kaybettim aşkımı ve kendimi.
Çabaladım, tutunabilmek için
Çırpındım, direndim, vazgeçmedim.
Yine de senden medet bekledim.
Öylesine öfkeli ve hırçındın ki,
Dinlemedin bile serzenişlerimi…
İzin vermedin yüreğine dokunmama
Tutarsın da bırakmazsın diye belki
Uzattım elimi, kör bir umutla sana
Aldırmadın, döndün arkanı gittin…
Terk ettin, katranımsı yarınlara
Issız bir ada gibiyim, şimdi ben
Soyka yalnızlığın deryasında…
Mine Türk Ay
14.3.2012
20:45
Mine Türk AyKayıt Tarihi : 14.3.2012 21:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
sevenlerden biri aşkı için gerekli fedakarlıkları yapmazsa,her seferinde daha sert eser rüzgarlar.sonunda büyük bir tufan patlar.sonra katran karası yalnızlıklar başlar...
Gönlünüze sağlık.
Tam puanla alkışlıyorum güzel şiirinizi. Saygılar...
TÜM YORUMLAR (34)