Tutma Şiiri - Ruhi Hatunoğlu

Gece gibi karanlık
kara bulutlarla kaplı
gece gibiyim.
Ve öfkem çeliğe dönmüş
boydan boya
kılıç kesilmişim
tutma beni
kan revan içinde kalırsın tutma
Ölüm canlar içindir,
bende öleceğim elbet birgün
belki ecelimle,
belki bir kör kurşunla,
belki hastalıktan
ama birgün mutlaka öleceğim
bunu biliyorum
ve öldükten sonra
bedenim buz kesecek
sessiz ve dingin
tutamayacaksın beni
buz keser çünkü ellerin tutma
hani hatırlarmısın
seninle yeminler edip
anlaşmıştık
ve bana barışık kalalım diye de
arap andı içmiştik.
Baş parmağımızın altını yarıp
kanlarımızı birleştirmiştik
bilmem o zaman tutarmısın beni
damarlarımdaki kuruyan kanım
değmez ellerine
yine tutma
gün bir ağaç gibi devrilip
hüzüne boğarken beni
ay olurum yarı gecede
şarkıların dili tutulmaz
şiirlerin ölçütü olmaz
o zaman.
Akşamcı meyhanelerinde
birer tekle başlar
dem vururuz dem üstüne
gözlerimizden günün yorgunluğu düşende
tutamayacaksın beni
sende benim gibisin çünkü tutma
Bilinç düzeyime ektiğim
tohumlar filizlendi
boy verdi boyum kadar
ve öfkem bilendi
kıldan ince kılıçtan keskin
bilinç düzeyime eriştim
tutma beni
hücrelerimatomlara bölündü tutma.
Günü gözlerinde
geceyi sesinde dinledim
yalnızlığı duvarlarda
öğrendim
ve körolasıca akşamlar
beni mahvetti
her akşamın alaca karanlığında
boz bulanık akan ırmak gibi
yalnız kaldım
tutma beni
yalnızlığa alıştırdım kendimi tutma.