utkunun Önünde
Bir yel olsam savanda savrulan göz perdelerime
Öyle uzun olsa ki kollarım insanlığı sarmalasa
Pul pul olan bedeninde ellerimin izi kalsa ten de
Dökülsün zehri dilin gözünde yaşla yağmur zamanı
Utanmadan ağlayasın…!
Toprakta büyüsün her şey önce / güneş görsün kökleri / can bulsun evvela
Ne zaman doyacak riyakarlığından ademoğlu?
Ne zaman bitecek asalak kibrine mağlubiyeti …
ne zaman..
Sebepsiz yere günahkar sayılan anam’mı?
Ne zaman varacak huzura cansız bedeni toprakta...
Zehir dökülen dillerde huzur arayan gönüller
Hangi gelecekte ders alacak geçmişten mü-i-minler
Ve imanın kimde olduğunu bilmem dini bütünler
Ne vakit sorgulamaktan geçecek anlı secdeye durmayanlardan.
07 Haziran 2009
Kanber İhsan ÖcelKayıt Tarihi : 17.5.2019 23:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!