Tutkundu Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Tutkundu; ondaki bitimsiz büyük aşka
Şimdi,
Ayrılık kervanları bir uçtan bir uca revan yollara
Nereye gittiği bilinmezler kıskacında
Güneş kızgın!
Deniz diye gördüğü her yer çöl baştan başa
Serap gölgeleri takibinde
Yine yanılmalar yansıyor gözlerine
Bir damla su, kum taneciklerinde yürek kavrulmuş
Pişmanlıktan dönüş çok geç!
Git gide gözünde büyüyor sahra
Kızıllık acımasız,
Koparıp alıyor elinde ne varsa
Adım atacak takat kalmamış yalnızlık dem vuruyor
Karanlığın gölgesinde kalan ay düşmüyor yüzüne
Kollarını kapatıyor sarılacak yürek uzak,
Dünden bu güne.

Biraz daha açılıyor mesafe
Bir nefes daha uzaklaşıyor terk ettiği sevgiye
Nedenler kibrit çöpünden ufak
Vesveseler taşıyor yüreğinden
Güven; dudaklarında yer yer çatlamış
Kelimelerden kan damlıyor
Çöldeki bir yudum suya muhtaç gibi
Muhtaçtı o’na.
Kayaların arasında yaşama tutunan dal gibi tutkundu
Uçurum kenarında hayata bağlanmış çiçek gibi bağlıydı
Dam kenarında yarısı dökük bir yuva
İçinde kumru eksik belki yeni bahara…

Gamze YAĞMUR

08/07/2013