Tutkumu Pişmanlıkmı

Bir gecenin kalbinde uyandım,
zaman bana dar bir gömlek gibi yapıştı.
Ruhumun sessiz odalarında
önce kendimi tanımadım,
sonra kendimi yakaladım
bir yabancının aynasında.

İçimdeki tutku
ateşe yaklaşan bir kelebeğin kanadıydı,
kendi ışığına yanmaya razıydı.
Her nefesim bir isyan,
her bakışım yasaklı bir duaya benziyordu.
Ve kalbim,
kendi sınırlarını aşmanın sarhoşluğuyla
bir uçurum kenarında şarkı söyledi.

Ama pişmanlık
bir gölge gibi takip etti beni,
ellerimden tuttu,
“sen hâlâ kendine zincirlisin” dedi.
Bir kadının gözlerinde gördüğüm kurtuluş
aynı anda bir mahkeme salonuydu bana,
çünkü arzu ile günah
aynı dilde fısıldıyordu kulaklarıma.

Ben yürüdükçe şehir susmadı,
kaldırımlar adımlarımı yargıladı,
lambaların ışığında yüzüm bir maskeye dönüştü.
O maskenin altında
ne kadar zengin olursam olayım
içimde bir dilenci gizliydi,
sevgiye muhtaç,
dokunuşa muhtaç,
bir damla affa muhtaç.

Tutku bana kanat taktı,
pişmanlık kanatlarımı kırdı.
Ve ben,
yere düşerken gökyüzünü aradım,
kendi kalbimden sürgün edilen
o eski masumiyeti özledim.

Yine de, olağanüstü bir gecenin sabahında
anladım ki insan,
yalnızca kaybettiğiyle başlar yaşamaya.
Çünkü karanlığın içinde
bir kıvılcım kadar parlayan pişmanlık
bazen en büyük öğretmendir.

Ve ben,
dizlerimin üzerinde doğrulurken
tutkunun ateşiyle pişmanlığın küllerinden
kendimi yeniden gördüm:
hem yanmış,
hem yeniden doğmuş.