Yaşanmışlıklara baktım sadece, son sözümü söyleyemeden, bir mum gibi söndüğün gün, yitirdiğim gündü, içimdeki kanın yüreğime dolduğu andı, hangi gündü bilemiyorum ama bittiğini biliyorum. Karanlığa yürümek zordu ama dilimden bir kelime bile dökülmedi. Yutkunamadım, gitmiştin artık, geri de gelemezdin, biliyordum. Ben sadece maziye baktım.
Gözlerim acıdı, içim koptu, tükenmez acılar duydum, kızgın çöllerde ağladım, erkeklerde ağlarmış, bilemedin.
Senin tutkun, senin yolun ayrıydı bu dünyada, benim tutkum seninle olmaktı, yüreğinde yaşamaktı ve hayatı paylaşmaktı.
Gittin, hani tutmak vardı ya ellerinden. Kurtuluş semtinin kuytularında, hani bakmak vardı ya gözlerine, ta içine akmaktı yaşamak.
Bende bitmesen de, depremlerle gittin, yıkımlarınla, çöküp kaldım, yüreğim yenildi, ezildi, üzüldü, kalkamadım yerimden.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
