Tutku Şiiri - Harun Doğruyol

TUTKU
Ufuğa yaslanmış karanlık devin bağrında
Kızıl bir gonca patlar usulca
Hafif bir müzik başlar sisli sabahta
Mırıltılı dualar yükselir kuytulardan
Mavi bir çizgi bölüp ormanı
Uzanır puslu sular boyunca
Bir vücudu saklar yosunlu ağaçlar ardlarında
Kırmızı bir pelerin sürükleyip maviyi
Soğuk gazellere değer ayaklarıyla
Adımların göçer ıslak toprakta
Ve silinir izlerin her bir yaprakta
Yaklaşırsın bana
Rüzgarlar uğuldar başımda
Sular çalkanır gırtlağımda
İnce titreyişlerle ürperir tenim
Çakıl ve kumdur damarlarımda dolaşan
Şarkılar söyler hep bir ağızdan
Düştüğüm daldaki yapraklar
Hançereme kilitleyip tüm isyanlarımı
Sapladım gözlerine boyun eğen bakışlarımı
Beni de bir gazel bilip sıradan
Yeşil damarlarıma bastın acımadan
Dönsem de sarıya mevsim geçince
Savrulsam da gazellere karışarak
Bastığın yer yeşildir tenimde sonsuza
Buna ağaçlar, toprak, ve sabah
Ve birde pelerinin şahittir yalnızca.