Tutarsızlık Şiiri - Tuncay Aytaç

Horizontal bir bükeylik,
yürek kalıbını paramparça edip,
iç isyan meşalesi kırılgan ellerimde.
Suçlu bir iç çekiş,
utanca bürünen cümleler dilin ucuna pelesenk.
Kale duvarları harab,
gönül bahçesinde acıya susayan otlar.
Elimde azrailin tırpanı,
yine de kıyamıyorum zehirli otları biçmeye.
Fahişe molasında,
eteğini kaldırma becerisi bile yok
gönlümün günahkar tavrında.
Avurtlarım yaşlı aslan modunda, tek dişi kalmış canavar, onun nümayişinde acılara gülümsüyor.

Tüm nöbetçiler, viran kale duvarlarında kırık mızraklarının utancında.
Devşirme yanım kendine acıma modunda rol kesiyor.
Yargılarımda yargılanan ne varsa,
iç zındanlarda affedilmeyi bekliyor.
Kararsızım, insani yanım öç almama tarafında.
Kindâr yanım, kafa kesme modunda.
Tüm pazarlıklar müebbete çıkıyor.

Sevdiklerimin boynu bükük, kırılgan taraflarıyla dokunuyorlar yüreğime ve ben ağlıyorum.
Hep bir hesap hatası matematiğin kuraları geçersiz.
Hükmünü yerle bir ettiğim duygularda
buz kalıbı bir kırılganlık.
Yaşam reçetesini yazan hekimde şaşkın,
tüm ilaçlar vücudumda kurdeşen döküyor.
Ne kadar çelişkiler içindeyim,
geceye parlayan ay şaşkın.
Sabırsız tahammüllerin sınırındayım.
Hiç bir şeyle mutlu olmamanın sıkıntısı
başıma dikilen tuğu yerle bir edecek gibi.

Ben çelişkiler yumağı, ellerimde şaşkın tavırlar, çözümsüzlüğe meydan okurken
bir köşede gariban düşlere savruluyorum.
Bıktım bu benli cümlelerden,
ben kendi düşlerimde kendimi boğuyorum.
Tutarsızlık, yalnızlık kanyonlarında gezinirken,
ruhumu sahipsiz rüzgârlarda uçuruyorum.