Tutamadım Şiiri - Müberra Karamanoğlu

Sevdayı tutamadıım
Gitmelerin kadınıyım
Kah kara trenle giderim
Raylar kıvrılır ovalarda, dağlarda
Yalnızlık istasyonlarında açar gözlerimi
hüzün kasabalarına bakarım
İnsanlar koşuşur, bağrışır
Simitçi geçer kompartman önünden
Bebek ağlamaları işler geceye
Mahmur gözlerde isyan
Dörde bölünmüş uyku kaç eder?
Geceler aritmetik bilmez
Homurtuyla kalkar tren
Camdan bir kendime
bir de ovalara bakarım
Beni görür,
geceyi görür
Seni göz kapaklarımın altına atarım

Sevdayı tutamadım
Gitmelerin kadınıyım
Kah otobüsle giderim
Terminalde vurur beni ayrıklığım
Bir kurşun gezer,
menzilde ben
Kimseler görmeden
yaramı suya tutarım
Muavin bağırır:
“Yoksul yolların, yoksun yolcusu kalmasın”
Ne bir gözyaşı
ne de sallanan eller vardır yola çıkarken
Vedamı usulca terminale bırakırım
Kıraç topraklarda rastlarım kendime
Ben ki kimsesiz bozkır ağacı
soyunurum güneşe,
rüzgara ve sensizliğe
Bedenimle barışırım