Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
öyle bir sevda olmalı ki acıya da sevince de beraber yürümeli insan kutlarım hocam
güzel bir sorgulama kutlarım nimet hanım
bir şarkı vardı..
ne demistin?
niçin caydın sözünden?
sonra sorardı
hangi kara kedi ayırdı bizi ?
şiiriniz güzeldi.kutluyorum.
Hiç bir şey olduğu gibi kalmıyor ki... O yüce dağlar bile devriliyor,koca buz dağları bile eriyor... Ama insana en dokunanı, hiç bitmeyecek sandığımız sevgiler... Gönüllerimizde öylesine büyütüyoruz ki, zerrelerimize doluyor. Yitirildiği zaman gönülleri harabeye çeviriyor... İnsanları, sevgi kadar yücelten, mutlu eden ne var ki? Her şeyin olmuş, yüreğin yalnızsa mutlu olamaz ki insan. Ne yazık ki, her şey gibi istemeden de olsa yitiriliyor. Bir ömrü severek ve mutlulukla geçiren o kadar az ki...
Çok güzeldi şiiriniz... Duygular, eşini kaybetmiş, kafeste çırpınan bir kuş gibi... Gönülden kutlarım. Güzellikleri paylaşmak dileğiyle sevgiler ve selamlar... Dilerim hep mutlu olun...
Duygu yüklü seslenişleriniz daim olsun kardeşim,
kutluyor saygılar sunuyorum.
Yüreğinizde ki hisler bazen olmadığında da hayır vardır önünüz bahardır.. Tebrikler.. yüreğinize sağlık güzel bir anlatım.
Duyguların ilmek ilmek işlendiği ustaca şiir okudum sayfanızdan. Gönülden tebrik ediyorum.yürek sesiniz hiç bitmesin,genç jenerasyon, yeni yazar ve şairlere güzel örnek olduğunuz için de teşekkür ve mintertarlarımı sunar,sizi tanıdığım için çok şanslı ve de mutluyum,sizi seviyorum.....
'biz'i biz olmaktan çıkaran duygu zamandır bence. her geçen gün, ay, yıl sevgilerde, dostluklarda erozyona uğramasının asıl sorumlusu zamandır. Sevgiler çıkara, iyilikler karşılığa, dostluklar hasede dönüştüğü sürece, insanlar anılarla yaşayacak, geçen günleri tatlı hayallerle geçiştirecek dönemdir bu zaman. Yüreğine, kalemine sağlık.
sevgili nimet,
geçmişin acı larını yüreğinde hisetmek....onlarla yaşama devam etmek elbette zordur....ama herşeye rağman ağır aksak olsa da yaşama umutla sarılmak ....geçmişe olan özlemi geleceğe olan umutla harmalaştırmak gerekir galiba....anlamlı ve değerli çalışmanızı yürekten selamlıyorum......Emeğinize yüreğinize sağlık....başarınızın devamını diliyorum.......ilhamınız sonsuz.... kaleminiz tükenmez olsun......
selam saygı şiire ve değerli şairinedir .....
'Beraber gitmek varken
Yalnız yürümek niye?
Aşkı yüceltmek varken
Yerde sürümek niye?'
diye soruyor şair.
Sevgisini koruyan, ancak aşkın bahtsız yüzünü, hüsranı yaşayan yüreğin, sitem dolu haykırışıydı şiir ve çok içtendi, güzeldi.
Kutluyorum Nimet hanım,
saygıyla, sevgiyle,
Ünal Beşkese
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta