Tutamadık Elimizde Şiiri - Belgin Yazar

Korkuyordum aşktan nicedir.
Hep acabalar, yanıtsız sorularla doluydu kafam.
Her söze temkinli yaklaşıyor, uzak duruyordum.
“Aşk senin neyine” diyordum kendime.

Sen çıktın sonra karşıma.
Davet sandım aşka, sesini.
Hayallerim, umutlarım canlandı birden.
Acabalarım sevgiden yana,
Sorularım yanıtlara yakın oldu.
Kimselere söyleyemediğim,
İçimde büyüttüğüm duygularla geldim sana.

Yüreğim elimdeydi,
Yüreğine alman için.
Günübirlik aşklardan olmadığına inandırdım kendimi.
Cesaretlendim birden,
“İşte aşk buldu seni” dedim.

Yaşayacaktım gönlümce,
Geleceğimde olacaktın.
Heveslerim, umutlarım vardı benim.
Yaşanmamışlıkları sende yaşamak için…
Unutacaktık geçmişi beraber, el ele.

Ama olmadı, yapamadık.
Hani ağaçlar birbirine yaklaşırken,
Bazı dalları kırılır ya…
Biz birbirimize yaklaşırken çok dalımızı kırdık.

Belki sandığımızdan çok sevdik birbirimizi,
Belki de hiç sevmedik…

Belki beklentilerimizi yükledik birbirimize,
Güvenli bir liman sandık belki birbirimizi.
Birbirimize yaklaştığımızı sanarken uzaklaştık.
Birimiz sevdiğini söylerken diğeri sustu.
Ne gelebildik, birbirimize,
Ne de gidebildik, birbirimizden.

Ömürlük bir sevda düşlerken,
İşte aşkı buldum, derken.
Pamuk ipliğiyle bağlı hale geldik birbirimize.
Yılların suçuydu belki bu,
Katlanamadık beklemeye,
Çabuk olsun istedik kavuşmak,
Sabredemedik belki…
Aşkı bulmuşken yıllar sonra,
Yaşamak istedik beraber doyasıya.

Ama şimdi sadece şehirlerimizde değil,
Yüreklerimiz arasında da mesafeler var.
Kırıldı cesaretim, yok oldu umutlarım.
Oysa ne çok istemiştim seni hayatımda.
Aşk kapımıza geldi ama
Alamadık içeriye, tutamadık elimizde.

Ben sana hayatımı,
Ben sana sevgimi saklamıştım oysa…

29.03.2010