Tut/ya Şiiri - Süleyman Toprak

aynalara şiirlere masallara
gözlerin en son çoraklarıma dökülür tut/ya
yasal ihanetlerin satır aralarından
olgun bir başak gibi yükselerek gelir adın
şehrin yalnızlık doğuran dölyatağına
sen dağlı sen hoyrat sen yağmur bakışlarınla
buzul sonrası serin nehirler getir ülkeme tut/ya

orada
doğum sancısı çeken bozuk lehçeli köylü kadının
çığlığı vururken hastane duvarına
geceye yalnızlık geceye hüsran geceye kahır düşer
geceye beyaz üniformalar içinde kirli (k)an düşer
susar kadın
gece susar
susar(l)ar
su/sar geceye ince topuklu doktorun bakir ayak sesleri
bir kadın rahminden koca bir çığlık kopar da gelir

tut/ya
bak sana kağıttan uçurtmalar yaptım
göğüme salarsın diye üveyik ruhunu
şehirlerden nehirlerden dehlizlerden geçtim
bir dağın sırtına kazıyarak adını
aşk değil sanrı değil
değil değil bir başka şey başka bir şey bu tut/ya

tut/ya
ilmeği çözülmüş bir hayatın meme uçlarından
tırnağını çıkar vur kızgın çölüme
değ
berele
yüzünü çarp yüzüme ki
göğüme can
kılcal uçlarıma kan gelsin tut/ya

tut/ya
akşam kızıllıktır ve her kızıllık seni getirir bilirim
ve hep aklımın orta yerine çarpar gülüşün
oysa ben
ruhunu seyyar satıcılara peşkeş çekmiş
onlarca kadının kirlenmiş enkazıyım
söyle bir
bir söyle yeter
cam kırıkları ay kırıkları saplayarak göğsüme
tanrıların sanrıların sargıların arasından
cilasız gülüşler
yalansız düşler biriktireyim sana