Tut Hayatın Elini Şiiri - Kemal Yavuz

Acımasız terk edişler tıklım tıkış sıkıştırılmış,
bayatlamış aşklarla katılaşmış yürekler.
İnan bana,
sıkacağın mermiler acımasızlıkların ardından yetişemezler.
Mermi de işlemez zaten öyle bir yüreksizliğe.
Bırak sen de çöplüğe dönüşmüş o cürufun içine kırgınlıklarını. Kokuşup kalsınlar.
Sinekler dans ediyor,
eski aşklar çöplüğünde;
leş gibi çürük kokuyor yüreğinde.
Aç perdeleri, tozunu al pencerelerin;
dışarıda yeni bir hayat başlıyor.
Kucakla güneşi,
aynı cevapların sınavında
sorulara kafa yormadan iliklerine kadar ısınmaya bak.
Suda, üfleyerek girdap oluşturamazsın…

Tükettiğin ömür,
niçin hesap soruyorsa sana,
hepsine elinin tersiyle bir vurup kapatmak gerekir sayfayı,
yeni bir sayfanın açılabilmesi için…
Bembeyaz bir sayfa bu; orada,
sen, bu evrenin merkezisin.
Sen, evrenin en vazgeçilmezisin.
Sen, katıksız sevgisin.
Ana rahminden henüz çıkmış gibi masumsun.
Korkusuzsun,
derin ve uzak görüşlüsün
ve bilgesin
bilgiye açsın sınırsızca
hiçbir gölgen yok.
Sen, yalnızca ışıksın…
Ölümün ve çektiğin aşk acıların aynı haneye yazılmazdan evvel,
tut hayatın elini.
Yürü git ardına bakmadan